39 Buchara (Oezbekistan)

Dag 39 Dinsdag 3 Juni 2008 Mary naar Buchara  ( Oezbekistan )

Wat je nu in twee dagen doet, duurde vroeger natuurlijk weken, en was levensgevaarlijk. Als je niet genoeg water en proviand bij je had dan kon je het wel vergeten. De tocht van Alexander de Grote door deze woestijn was legendarisch: hij verloor hier zijn halve leger. Toen hij de Oxus in het vizier

Mary

Mary

De Oxus nu heet hij Amoe Darja

kreeg, de huidige Amoe Darja, moeten zijn leger gek van vreugde geworden zijn:

weer water.Maar wat zoek je in deze zandbak?

We vertrekken om 07.00 uur, wat je nu in 2 dagen doet duurde vroeger weken.

Als je niet genoeg water en proviand bij je had, kon je het wel vergeten. De tocht van Alexander de Grote door deze woestijn was legendarisch hij verloor zijn halve leger in deze woestijn Toen hij de rivier de Oxus in het vizier kreeg (tegenwoordig heet deze rivier Amoe Darja ), moest zijn leger gek van vreugde geworden zijn om eindelijk weer water te zien..

Er wordt momenteel een nieuwe weg aangelegd in deze zandbak ook loopt bijna pararel met deze weg een spoorlijn, wat een werk.

Om 13.40 uur komen we bij de grens aan, eerst een stuk lopen naar de grens met Turkmenistan viel niet mee in de hitte 40 graden of ietsje meer. Paspoort laten zien en onder wat bomen wachten we af of we wel naar binnen mogen, volgende loket hele smalle gang

Dringen geblazen want wij zijn niet de enige die de grens over willen er  wordt flink met koelkasten en andere goederen gesleept. Een hele hulp dat onze gids nog aanweig is om ons uit te checken. Afscheid van hem genomen en dan 1 ½  kilometer met je bagage lopen in de zon naar de grens met Oezbekistan. Er waren 2 jongens met een kar voor 1 $ per rugzak brachten ze het naar de volgende controlepost dit meteen gedaan, de jongens deden goede zaken, sommige vonden het te veel geld en sleepten het liever in deze hiite zelf mee.

Na flink doorstappen mochten we het volgende gebouw in, weer allemaal loketten, eerst een stempel halen om binnen te komen, dan een formulier invullen wat je aan geld en aan camera,s invoerde. Daarna werd dit allemaal in de computer ingetikt. Hierna mochten we onze wandeling weer voortzetten naar een volgend gebouw waar alles door de scan ging en ons formulier et waardes gecontroleerd werd, hierna kregen we weer een stempel en mochten eindelijk naar de poort lopen waar onze bus op ons wachtte, intussen was ik bekaf want ik had abbrikozen gegeten en misschien zat er een slechte tussen was behoorlijk misselijk.

Daarna zijn we in 2 uurtjes naar Buchara gereden waar ik een leuke kamer kreeg met stadstuinen in het centrum van de wijk, 50 meter lopen en je kon aan verschillende terrasjes wat drinken aan een grote vijver met fontijnen waar de plaatselijke bevolking ook verkoeling zocht. Om de grens over te komen hebben we ongeveer 2 ½ uur nodig een beetje vlugger als naar Turkmenistan.

We rijden naar de grens met Oezbekistan

De grens

We gaan richting Buhara

Richting Buchara

Buchara bezit één van de meest sfeervolle en best bewaarde oude stadskernen van Centraal-Azië. De oude stadskern is grotendeels gerestaureerd, en vol leven. Een hoogtepunt is een bezoek aan het Lyab-i-Khauz-complex. Drie prachtige met mozaïeken versierde koranscholen omringen een waterreservoir.

De vlag van Oezbekistan

We zijn in Buchara

Ons Hotel

Ons Hotel